Soms heb je als kind hoge verwachtingen wat betreft je
ouders. Het liefst wil je dat ze zo lang mogelijk actief blijven en meedoen met
de maatschappij. Je wilt dat je ouders zelfstandig en in harmonie met elkaar
leven. Maar wat als dat niet zo is. Dat je ouders ver van elkaar verwijderd
zijn. Dat je ouders geen liefde naar elkaar toe tonen. Dat je moeder je vader
blijft verwijten over vroeger. Of dag je vader vindt dat hij op zijn
tweeëntachtigste alleen naar een ver land wil gaan en van plan is om tussen
twee landen te peddelen. Het is onbegrijpelijk als je moeder die een gezonde
oude vrouw is, vindt dat ze oud is en daarom niets meer hoeft te doen. Ze hoeft het
huishouden niet meer te doen en ook haar eigen eten niet meer klaar te maken.
Dat je moeder tegen je zegt dat je vader nu voor haar moet zorgen omdat hij
vroeger vreemd was gegaan. Hoe moet het als die twee bijna elke dag over de
problemen die tussen hun zijn beginnen. Ik ervaar het als zeer vermoeien en
teleurstellend. Want zo een nare oude dag gun je beide ouders niet. Vaak hebben
we ze de vraag gesteld waarom ze bij elkaar zijn gebleven als ze het toch niet
met elkaar kunnen vinden. Dan zegt de een dat ze getrouwd zijn voor Gods
aangezicht en een trouwgelofte hebben gedaan. En de ander zegt dat ze anders
geen poot had om op te staan omdat de ander voor het geld zorgde. Anno 2017 is
dit niet meer denkbaar. In de jaren voor het millennium ook niet.
Want in de jaren tachtig tot nu had veel kunnen gebeuren. Ze
hadden uit elkaar kunnen gaan en waren nu allebei heel gelukkig met een ander
geweest. Dan hadden ze niet te maken met kinderen en kleinkinderen die
geïrriteerd raken en eigenlijk niet meer bij ze op visite willen.
Reacties
Een reactie posten