Ik was niet verbaasd over dit nieuws. Vanaf het begin had ik bij dit stel het gevoel dat de relatie niet zou slagen. Het leeftijdsverschil speelde daarin een grote rol.
Zeker als ik op de televisie het gedrag van Andre zag. Jong en ook jongensachtig. Niet elke jongere tussen de achttien en zevenentwintig jaar is volwassen. Andre, een jongen die zoveel had meegemaakt in zijn kinderjaren en tienerjaren. Zijn vader verloren. De media-aandacht op het gezin. Het is altijd veel om deze jongeman heen geweest. Jarenlang geen contact met zijn moeder omdat hij koos voor zijn Monique.
Monique kon geen respect op brengen voor de moeder van haar zeventien jaar jongere vriend. Wij weten natuurlijk niet wat er binnenshuis gebeurd is tussen Monique en Rachel.
Ook al schelen deze dames niet veel van elkaar in leeftijd. Dan nog is Rachel de moeder van Andre.
Elke moeder mag ontevreden zijn over de relatie van haar kind. Het is aan de kinderen en hun partner om ervoor te zorgen dat die zorgen niet nodig zijn. Er hoeft geen strijd te zijn. Tenzij de toekomstige schoonmoeder zich negatief gedraagt en blijft gedragen tegen haar schoondochter. Want dat gebeurt natuurlijk ook veel. Wat de schoondochter ook doet. Het zal nooit goed zijn in de ogen van de schoonmoeder.
Maar terug naar Andre en Monique. Het is begrijpelijk dat Rachel in eerste instantie niet blij was met een zeventien jaar oudere vriendin voor haar zoon. Dit ligt bij vrouwen net iets anders. Dat komt omdat vrouwen een kind baren. Ze beschouwen een oudere vrouw als de tante van hun kind. De reserve moederfiguur. Het is een zeer moeilijk onderwerp.
Liefde is vrijheid zegt men. Maar is er dan geen grens? Iets als fatsoen? Een ongeschreven regel? Een beetje heel veel principe?
Kijk wat nu gebeurt. Hoe gênant is het om je privéleven zo met vreemde mensen te moeten delen. Eenieder heeft net als ik een mening.
Gestalkt worden door de roddelpers. Besproken worden in showprogramma's als Show nieuws en Boulevard. Ik die me geroepen voelt om in mijn blog hierover te schrijven.
Ja, maar die mensen komen ook zomaar mijn huiskamer via de televisie binnen.
Het is heel pijnlijk lijkt mij om zo onder een soort vergrootglas te leven.
Nog niet zo heel lang geleden was er een video in de media verschenen met een huwelijksaanzoek. Het was over de top. Zij liep naïef en toch ook zelfverzekerd in een prachtige jurk. Ze kreeg een prachtige ring om haar vinger. Was bezig met het ontwerpen van haar trouwjurk. Ze was op zoek naar een trouwlocatie in het buitenland. Ik zie haar dromen over een geweldig glamoureuze huwelijk op een wit strand. Wat intens verdrietig moet dit voor haar zijn. Maar dan denk ik ook. Had Monique het niet beter kunnen weten.
In haar gedrag wordt het leeftijdsverschil niet duidelijk. Het is een jong geest. Want hoe kan een vrouw van haar leeftijd hier telkens in trappen. Is het de liefde die blind maakt? Of was het om media-aandacht. Ik vraag me gewoon af waarom. Waarom laat een knappe vrouw zich zo neerhalen. Als ik naar Monique kijk zie ik een vrouw die elke man zou moeten kunnen krijgen.
Andre was te jong toen deze relatie begon. Niet alleen in leeftijd maar ook in gedrag. Zijn gedrag laat zelf nu nog steeds niet een verstandige volwassen man zien. Deze man moet zijn wilde haren nog steeds kwijt. Met Bridget Maasland probeerde hij het ook. Maar dat liep ook snel stuk. Het is wel jammer dat er in kind hierbij betrokken is. Hoe moet de toekomst voor dit kind eruit gaan zien. Weer een gebroken gezin. En mensen snappen nog steeds niet dat de kinderen de dupe worden van hun egoïstische gedrag.
Als Monique, Andre weer in haar leven laat, verklaar ik haar voor gek.
Reacties
Een reactie posten