De aanhef van dit stukje klinkt wat negatief maar zo is het niet bedoeld. Het is meer dat er de laatste tijd heel veel aandacht aan dit fenomeen wordt besteed. Een burn-out hebben leek een aantal jaren terug taboe. Men wilde er niet over praten en had het over depri zijn of dat iemand niet goed wijs was. Tenminste zo ervoer ik dat. Men sprak er met een ontevreden houding over. We moeten hard werken en kunnen dat, maar zij heeft een burn-out, hoe kan dat. Je hoorde ze denken dat het een onzin was. Totdat je ze tegenkomt en ze met tranen in de ogen vertellen dat ze ook thuis zitten met een burn-out. "Ja een burn-out is echt waar. Nu het mij ook is overkomen weet ik dat. Ik dacht toen dat ik sterk was en de wereld aankon. Maar de werkdruk werd opeens te groot. We hadden opeens minder personeel en er kwam zoveel op me af. Ik werd aan alle kanten getrokken en het was nooit goed genoeg. En nu ben ik opgebrand". Naar dit soort verhalen luister je dan. Als het mensen overkomt hebben ze pas begrip. En nu is een burn-out hip. Even een rijmpje tussendoor. Maar ik ben blij dat er nu veel aandacht besteed word aan een burn-out. Zelf studenten en scholieren hebben daar veel last van door verwachtingen die mensen van ze hebben. Het moeten deelnemen aan de maatschappij, zo van we moeten allen minimaal drie bezigheden na schooltijd hebben. Ik ken een meisje dat op paardrijden zit, dansen, pianospelen en toneel. Daarnaast heeft ze nog heel veel huiswerk. Waar vindt ze de tijd? Ze heeft hierdoor niet eens een vaste groep vrienden waar ze leuke activiteiten mee kan doen zoals gezellig naar een popconcert gaan. Een Burn-out sluipt er stiekem in. Dat leidt tot energieverlies en irritatie. Totdat je er klaar mee ben en even niets van niemand wil hebben of horen. Soms ben je kort uit de running maar het kan ook jaren duren voordat je weer kan ontspannen en jezelf kan zijn.
De aanhef van dit stukje klinkt wat negatief maar zo is het niet bedoeld. Het is meer dat er de laatste tijd heel veel aandacht aan dit fenomeen wordt besteed. Een burn-out hebben leek een aantal jaren terug taboe. Men wilde er niet over praten en had het over depri zijn of dat iemand niet goed wijs was. Tenminste zo ervoer ik dat. Men sprak er met een ontevreden houding over. We moeten hard werken en kunnen dat, maar zij heeft een burn-out, hoe kan dat. Je hoorde ze denken dat het een onzin was. Totdat je ze tegenkomt en ze met tranen in de ogen vertellen dat ze ook thuis zitten met een burn-out. "Ja een burn-out is echt waar. Nu het mij ook is overkomen weet ik dat. Ik dacht toen dat ik sterk was en de wereld aankon. Maar de werkdruk werd opeens te groot. We hadden opeens minder personeel en er kwam zoveel op me af. Ik werd aan alle kanten getrokken en het was nooit goed genoeg. En nu ben ik opgebrand". Naar dit soort verhalen luister je dan. Als het mensen overkomt hebben ze pas begrip. En nu is een burn-out hip. Even een rijmpje tussendoor. Maar ik ben blij dat er nu veel aandacht besteed word aan een burn-out. Zelf studenten en scholieren hebben daar veel last van door verwachtingen die mensen van ze hebben. Het moeten deelnemen aan de maatschappij, zo van we moeten allen minimaal drie bezigheden na schooltijd hebben. Ik ken een meisje dat op paardrijden zit, dansen, pianospelen en toneel. Daarnaast heeft ze nog heel veel huiswerk. Waar vindt ze de tijd? Ze heeft hierdoor niet eens een vaste groep vrienden waar ze leuke activiteiten mee kan doen zoals gezellig naar een popconcert gaan. Een Burn-out sluipt er stiekem in. Dat leidt tot energieverlies en irritatie. Totdat je er klaar mee ben en even niets van niemand wil hebben of horen. Soms ben je kort uit de running maar het kan ook jaren duren voordat je weer kan ontspannen en jezelf kan zijn.
Reacties
Een reactie posten