Kinderen zijn kinderen.

Dit zeg ik naar aanleiding van een nieuwsartikel die ik deze week las. Arme en rijke kinderen in steden leven langs elkaar heen. Kinderen spelen niet meer samen. Uit dat artikel begrijp ik gedeeltelijk ook dat kinderen van laagopgeleide ouders worden gezien als arme kinderen en kinderen van hoogopgeleide ouders als rijke kinderen. Daar heb ik echt mijn vraagtekens bij. En vraag me af wat de definitie is van een arm kind en wat dat is van een rijk kind. Het is erg belangrijk dat alle kinderen met elkaar leren samenspelen. Daar ben ik het helemaal mee eens. Alleen vraag ik me af of kinderen er zo bewust van zijn dat ze arm zijn of rijk. Als je het mij vraagt zijn de kinderen die arm worden genoemd vaak rijker dan het rijke kind. Kinderen van hoogopgeleide ouders met een drukke baan missen vaak de liefde en het knusse thuis. Ze zijn weinig thuis en het is altijd gehaast. De kinderen hebben weinig tijd en zijn altijd druk. Ze moeten naar het hockeyclub, naar zang en muziekles, naar ballet enzovoorts. Ik ken kinderen die zoveel te doen hebben na school dat ze niet eens tijd hebben voor een ander kind uit de buurt. En de zogenaamde rijkere ouders willen vaak ook niet dat hun kind omgaat met dat kind waarvan de ouders het niet zo breed hebben. Maar in de praktijk is het kind dat arm genoemd word vaak gelukkiger dan het rijke kind. Kinderen moeten inderdaad gewoon de kans krijgen om met elkaar om te gaan. En het is dan niet nodig om over arm of rijk te praten. Bezigheden buiten huis zouden voor alle kinderen gratis moeten zijn.