Achter mijn droom aan.
ALs meisje van 7 jaar wilde ik heel graag meedoen aan het kindersongfestival. Dat mocht niet van mijn moeder. En als rede gaf ze altijd aan dat het zielig was voor al die huilende kinderen die niet door gingen. Stel dat ik niet door zou gaan. Dat wilde ze mijn besparen. Maar ik wist toen al van mezelf dat ik niet het meisje was die zou huilen als ik niet door zou gaan. Dat ik juist dat meisje was die zou zeggen dat het de volgende keer beter zou zijn. Ik legde me er toen bij neer.
Wat ik niet wist was dat die droom mij heel mijn leven zou blijven achtervolgen. Ik bleef er over praten maar in mijn omgeving kon ik daar geen steun in vinden omdat niemand zich daarmee bezig hield. Ik heb het wel geprobeerd door naar een artiesten bureau te gaan, om mee te doen aan een talentjacht en zelf bij de tv. Ondanks het positieve feedback die ik toen kreeg had ik niet het lef om door te zetten. De meeste mensen in mijn omgeving hadden het alleen maar over de gevaren van drank en drugs in die wereld. Dat maakte mij bang. Ik stond er alleen voor en zette mijn droom maar aan een kant. Het verlangen bleef. Als een magneet werd ik altijd naar alles wat met muziek te maken had getrokken en keek als ik vrij was heel de dag naar MTV, TMF of de Box. Om toch te kunen blijven zingen zocht ik mijn heil in koren maar daar wilde een ieder die ene solo die de dirigent je gunde ook zingen en dan trek jij jezelf terug. Maar de droom blijft en dan ondek je YouTube en zing. Maar toch geeft dat geen voldoening. En nu ben ik 43 jaar verder en de droom is er nog steeds. Ik zie een man van 80 jaar die toch nog gaat voor zijn droom en daarna nog een. Een vrouw van 48 een van 51 en waar blijf ik. Mijn kinderen zeggen dat ik het moet doen. Mijn man zeg dat ik niets heb te verliezen. Waar ben ik dan nog bang voor. Nee ik ben niet bang. Ik ben er eigenlijk altijd klaar voor geweest om het nog een keer te doen. Maar ik moet mezelf eerst weer bekwamen om ook meer zelfvertrouwen op te bouwen. Ik ga aan mezelf werken en ga het voor mezelf toch een keer doen zodat de droom die bij een meisje van 7 jaar begon uitkomt.
Ook mijn andere talenten heb ik niet verder ontwikkeld. Nu pik ik ze allemaal weer op alsof dat zo zou moeten zijn. Ik besef nu meer da dat de bedoeling van mijn leven altijd is geweest. Daarom moet ik er iets mee doen. Ik neem schilderlessen, leer ontwerpen en zing weer regelmatig. Misschien heb ik een tweede kans ik het leven gekregen om aan mijn dromen te werken. Dat geeft me een goed gevoel.
ALs meisje van 7 jaar wilde ik heel graag meedoen aan het kindersongfestival. Dat mocht niet van mijn moeder. En als rede gaf ze altijd aan dat het zielig was voor al die huilende kinderen die niet door gingen. Stel dat ik niet door zou gaan. Dat wilde ze mijn besparen. Maar ik wist toen al van mezelf dat ik niet het meisje was die zou huilen als ik niet door zou gaan. Dat ik juist dat meisje was die zou zeggen dat het de volgende keer beter zou zijn. Ik legde me er toen bij neer.
Wat ik niet wist was dat die droom mij heel mijn leven zou blijven achtervolgen. Ik bleef er over praten maar in mijn omgeving kon ik daar geen steun in vinden omdat niemand zich daarmee bezig hield. Ik heb het wel geprobeerd door naar een artiesten bureau te gaan, om mee te doen aan een talentjacht en zelf bij de tv. Ondanks het positieve feedback die ik toen kreeg had ik niet het lef om door te zetten. De meeste mensen in mijn omgeving hadden het alleen maar over de gevaren van drank en drugs in die wereld. Dat maakte mij bang. Ik stond er alleen voor en zette mijn droom maar aan een kant. Het verlangen bleef. Als een magneet werd ik altijd naar alles wat met muziek te maken had getrokken en keek als ik vrij was heel de dag naar MTV, TMF of de Box. Om toch te kunen blijven zingen zocht ik mijn heil in koren maar daar wilde een ieder die ene solo die de dirigent je gunde ook zingen en dan trek jij jezelf terug. Maar de droom blijft en dan ondek je YouTube en zing. Maar toch geeft dat geen voldoening. En nu ben ik 43 jaar verder en de droom is er nog steeds. Ik zie een man van 80 jaar die toch nog gaat voor zijn droom en daarna nog een. Een vrouw van 48 een van 51 en waar blijf ik. Mijn kinderen zeggen dat ik het moet doen. Mijn man zeg dat ik niets heb te verliezen. Waar ben ik dan nog bang voor. Nee ik ben niet bang. Ik ben er eigenlijk altijd klaar voor geweest om het nog een keer te doen. Maar ik moet mezelf eerst weer bekwamen om ook meer zelfvertrouwen op te bouwen. Ik ga aan mezelf werken en ga het voor mezelf toch een keer doen zodat de droom die bij een meisje van 7 jaar begon uitkomt.
Ook mijn andere talenten heb ik niet verder ontwikkeld. Nu pik ik ze allemaal weer op alsof dat zo zou moeten zijn. Ik besef nu meer da dat de bedoeling van mijn leven altijd is geweest. Daarom moet ik er iets mee doen. Ik neem schilderlessen, leer ontwerpen en zing weer regelmatig. Misschien heb ik een tweede kans ik het leven gekregen om aan mijn dromen te werken. Dat geeft me een goed gevoel.
Reacties
Een reactie posten